Gevoelens? Wat zijn dat?

Komt een man bij de psycholoog. Zegt zij: vertel mij eens over de gevoelens die je zoal hebt. De man kijk haar vragend aan. Gevoelens? Hoe bedoel je dat precies?

Is dit de inleiding van een slechte mop? Zo klinkt het wel he? Ik zal je wat vertellen…

Het is geen mop, het is waar gebeurd! Ik was die man. En ik was bloedserieus. Ik had geen idee waar ze het over had.

Ontwaken

Het was in de periode dat ik nog wat verdwaasd aan het bijkomen was uit een soort droom, zo voelde het. En toch was die droom mijn leven tot dan toe. Die droom bestond uit het goed mijn best doen op school, daarna een degelijke technische opleiding volgen waarmee ik verzekerd zou zijn van een succesvolle carrière. Maar die succesvolle carrière was wel piepend en krakend tot stilstand gekomen door een burn-out. En zo zat ik daar tegenover een psycholoog die het had over een heel bijzonder onderwerp: gevoelens.

Herstel

Ik kreeg een kort begeleidingstraject bij de GGZ en een soort re-integratieprogramma. Dat was zeker leerzaam en interessant. Ok, ik heb dus gevoelens en die gevoelens proberen tegen me te zeggen hoe het met me gaat. En als ik luister naar die gevoelens, dan kan ik daarop bijsturen. Dat klonk nog logisch ook! En ik zag ook wel in dat mijn perfectionisme en het ideaal van altijd het hoogste en beste willen belangrijke ingrediënten waren voor de uiteindelijke stap in de zelf veroorzaakte valkuil. Nou dat zou mij niet nog eens gebeuren!

Vol goede (over-)moed

Ik had mijn lesje dus geleerd en de periode van rust was genoeg geweest om de batterijtjes weer op te laden. Om de draad weer op te pakken, volgde ik ook nog een paar sessies bij een sollicitatiecoach. Want ik wilde natuurlijk wel mijn carrièrepad vervolgen richting een managementfunctie.

Te aardig

Er is mij weinig bijgebleven van die coach. Een stugge oudere man met een flair over zich dat hij alles al gezien had en mij wel eens even zou bijbrengen hoe het werkt. Wat ik mij nog wel herinner, is dat hij in het eerste gesprek tegen mij zei: U bent te aardig. Ik moest even een paar keer met mijn ogen knipperen. Té aardig? Kan dat ook nog? Ja natuurlijk dacht ik meteen daarna. Ik bén ook te aardig en ik moet krachtiger overkomen. Maar wat ik toen echt voelde, en dat realiseerde ik mij pas jaren later, was dat ik een onbedoeld compliment had gekregen. Want ik had nog iets anders geleerd, namelijk dat ik gewoon aardig bén én dat dat ook kan zonder over mijn eigen grenzen heen te gaan! Maar er moest nog heel wat gebeuren voor ik dat zou leren.

Acteerles

En wat kreeg ik in de sessies daarna aangereikt? Een soort acteerles zou ik het nu willen noemen. Er werd mij een jasje aangemeten om een rol te gaan vervullen die niet bij mij paste. Maar er gebeurde een klein wondertje (ja die gebeuren echt!) waardoor ik in een ander soort functie bij een heel andere organisatie terechtkwam. Het was bedoeld als een tijdelijk tussenstapje. Maar inmiddels duurt dat tussenstapje al meer dan 10 jaar!