De Rivier

Ken je dat, dat je soms ineens een bepaald idee of concept in je hoofd hebt zitten? Of dat je zoals in dit geval ineens van een afstandje ziet en begrijpt hoe jij in het leven staat? Ik had laatst weer zoiets wat ik graag met je wil delen omdat ik denk dat er herkenning voor veel mensen ik kan zitten.

Een hele goede zwemmer

Ik zie mijzelf als een zwemmer in een rivier. En ik zwem tegen de stroom in. Ik ben een goede zwemmer en daar schep ik genoegen in. Ik word er zelfs steeds beter in, want oefening en training baart kunst, nietwaar? Als ik het plaatje uitzoom, zie ik dat ik weliswaar tegen de stroom in kan zwemmen, maar dat ik geen meter vooruit kom in die stromende rivier. En op den duur raak ik vermoeid, goede zwemmer of niet. Maar ik laat mij niet kennen, ik ga gewoon door. Ik ben een kerel en als het even niet gaat geef je jezelf een schop onder je kont en ga je door. Als het moet, zelfs met nog een schepje erbovenop. Meer tempo, meer kracht, meer aandacht. Ik moet en ik zal. Mijn vermoeidheid gaat langzaam over in verzuring. Het kost me steeds meer moeite om te zwemmen, alles doet pijn en ik heb geen idee meer waar ik mee bezig ben. En dan ben ik uitgeput. Uitgeput en vol frustratie van mijn mislukking ben ik genoodzaakt mij mee te laten nemen met de stroming. Ik heb gefaald… ik kan niets meer… ik voel niets meer… ik verdrink bijna.

Het keerpunt

Als ik daar dan zo dobber en mij met de stroom mee laat voeren, kom ik heel langzaam tot rust. En heel langzaam dringt dan het besef door dat het eigenlijk best fijn is om helemaal niets te hoeven doen. Ik voel me wel schuldig daarover. Schuldig voelen over niets doen… Schuldig voelen over het feit dat niets doen fijn voelt… Schuldig voelen tegenover anderen, want wat zullen die wel niet denken van mij. Jeetje wat maak ik het mezelf moeilijk! En wat zocht ik eigenlijk stroomopwaarts? Waarom zwom ik tegen die rivier in? Ik dacht dat dat zo hoorde, dat iedereen dat deed. Hard werken, zwoegen, doelen bereiken. Zo werkt dat toch?

Of toch niet?

Go with the flow

Als ik langzaam loskom van al die schuldgevoelens kan ik meer en meer genieten. Genieten van dat fijne gevoel. Genieten van de rust in mijn hoofd. Genieten van wat er aan je voorbij trekt op de oevers van de rivier. Nu snap ik het ineens. Die rivier is mijn leven, mijn levensrivier. Daar moet je niet tegenin gaan. Nee, laat je meevoeren en geniet van al het moois wat voorbij komt! Dat is wat ik iedereen toewens: overgave en vertrouwen dat het goed komt, waar die rivier je ook brengt.